Gods heiligdom mag niet zomaar door iemand worden gebouwd. Nee, God geeft daar zeer specifieke instructies voor. De Bijbel noemt er een paar bij name: Bezaleël, zoon van Uri, zoon van Hur, uit de stam Juda, en Aholiab, zoon van Ahisamach, uit de stam Dan.
Telkens als ik dit lees, denk ik weer: hoe vol ontzag moeten die mannen zich niet gevoeld hebben, dat ze hiervoor aangewezen zijn.
Maar, zo zie ik ze niet. Ik zie ze, zittend aan een tafel, tot en met geconcentreerd, om alles te maken, wat de Heer bevolen heeft. Ik zie ze niet opkijken en denken: dit wil God. Nee, ik zie ze priegelen, om alles precies zo te krijgen als moet.
Ze zijn gewoon steengoed, die mannen, en God heeft ze niet voor niets gekozen.
Nergens zie ik ook staan, dat ze zich vereerd voelen. Nee, ze zijn aangewezen, en doen vervolgens wat moet. De trots is om hun vakmanschap, het weten wat ze kunnen, en dat naar beste kunnen vervullen. Niet alleen God, maar ook zijzelf moeten tevreden zijn!
En wat ze allemaal niet kunnen: het zijn edelsmeden, want ze bewerken goud, zilver en koper. Het zijn wevers, want ze weven tentkleden en priestergewaden. Het zijn timmerlui, want ze zagen planken.
Het zijn ontwerpers, want al heeft God nog zo precies weergegeven wat hij wil, iemand moet het nog wel ontwerpen.
En dan: dan komt het grote moment. Ze laten alles aan Mozes zien. Mozes controleert: God heeft dit gezegd, ja, de mannen hebben het gedaan. God heeft dat gezegd, ja, de mannen hebben het gedaan.
En als alles gecontroleerd is, dan zegent Mozes hen. Ze hebben hun werk goed gedaan.
Wat ik zo mooi vind is, dat dit geen lofrede is op denkers, nee, het is een lofrede op doeners. Ik vind het heerlijk om te lezen.
Het is duidelijk: voor het rijk van God zijn denkers èn doeners nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten