Lang geleden zong ik op Buitenkunst een lied van Schein 'Da Jakob vollendet hatte.'
Toen ik bij onze tent kwam, moest ik verschrikkelijk huilen.Het verhaal over Jozef, die over zijn overleden vader heen gebogen huilt, deed mij denken aan hoe ik had gehuild, toen ik bij mijn reeds overleden moeder aankwam.
Ik zit hier nog met tranen in mijn ogen.
Dat is het mooie van Genesis. De verhalen die erin staan, komen soms zo dichtbij. Ze vertellen over belangrijke en oeroude emoties. Liefde. Haat. Verdriet. Geluk. Neem nou dat verhaal van Isaäk, die met Rebecca trouwt. 'Zo vond Isaäk troost na de dood van zijn moeder.'
Ik dacht eraan toen ik, bij de begrafenis van mijn moeder, mijn broer met zijn nieuwe vriendin zag staan.
Het lijken verhalen van lang geleden. En dat zijn ze gedeeltelijk ook. De rol van de vrouwen is anders. Een man heeft meerdere vrouwen, en ook nog bijvrouwen.
Maar die vrouwen doen net zo irritant tegen de mannen als tegenwoordig. Rachel die bijvoorbeeld van Jakob eist dat hij haar iets geeft waartoe hij niet bij machte is: kinderen.
En de mannen reageren net zo als tegenwoordig. 'Ja, daar kan ik toch niets aan doen.' In Jakobs geval moet God ervoor zorgen, tegenwoordig komt die er vaak niet meer aan te pas.
Jochem Stuiver, de dominee die deze Bijbeluitdaging heeft bedacht, schrijft er ook mooi over:
Het familiediner
Het slot van het boek Genesis zou zo een aflevering kunnen
zijn van ‘Het familiediner’. De broers tonen zich van hun beste kant en hebben
echt spijt. Jozef blijkt een groot hart vol vergeving te hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten