Mooie woorden in Davids laatste woorden (Samuël II 23:1-7):
'Hij is als het morgenlicht bij het opgaan der zon"
Poëzie in de Bijbel. Mooi.
Dan komt het stuk over Davids helden. Stuk voor stuk krijgslui, stoere types die duizenden over de kling jagen.
Onder Davids helden vinden we geen vrouwen, geen bespelers van muziekinstrumenten, geen profeten. Zijn leven is getekend door strijd, en in zijn keuze van helden wordt dat weerspiegeld.
Vervolgens komt er een stuk over de volkstelling. Ik heb het nog even nagekeken in mijn facebookgroep "De Bijbel Uitdaging 2015!" Maar ook daar weet Jochem niet, waarom een volkstelling een zonde zou zijn. Feit is, dat David er spijt van heeft. En God vraagt hem te straffen.
Dan wordt het bizar: De profeet Gad komt en legt David drie keuzes voor: Zeven jaar hongersnood in het land, drie maanden vluchten of drie dagen pest over het land. Allemaal keuzes, waar je niet blij van wordt. David kan niet kiezen en God kiest: drie dagen pest. De engel Gods strekt zijn hand uit over het land. En velen sterven. Als de engel bij Jeruzalem komt, maakt God er een einde aan. Hij schaamt zich, dat hij zich zo heeft laten gaan.
Daaroverheen komen de woorden van David: ik heb gezondigd, maar wat hebben die arme mensen ermee te maken? Had mij en mijn familie in het verderf gestort, niet mijn hele land.
Maar het mooiste van alles blijft voor mij in de stukken van vanavond: God die zich schaamt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten