Als kind vond ik het maar moeilijk, die op elkaar lijkende namen: Eli en Elia. En stiekem vind ik dat nog.
Eli was de profeet. Samuël kwam bij hem wonen en werd ook profeet.
O nee, Eli was de priester. En Samuël werd ook priester. En profeet.
En later, veel later, kwam dan Elia. En die was een profeet. En moest vluchten van God, want hij had tegen koning Achab gezegd dat er pas water zou komen als hij dat zou zeggen. En als je er niet bent, kun je moeilijk gedwongen worden het water terug te laten keren.
Ingewikkeld hoor.
Maar dan kwam dat mooie verhaal. Over hoe Elia in een stad terecht kwam en bij een weduwe en haar zoon introk. En hoe ze altijd olie en meel had, omdat hij bij haar was.
Wat ik me niet herinnerde: waarom Elia had moeten vluchten. En dat het zoontje van de weduwe zo ziek werd. En dat Elia dan tegen God zegt: je kunt dat kind toch niet dood laten gaan, terwijl ik bij die vrouw woon? Ze zullen nog denken dat ik de oorzaak ben. En dan geneest God het kind. Mooi.
En wat ik me ook niet herinnerde: de kruik met olie en de pot met meel raken niet leeg, totdat er weer water is.
Heb je een favoriet verhaal, blijk je er nog veel van vergeten te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten