Het blijft nog even rustig in de Bijbel.
Niet dat alles koek en ei is. Zelfs de priesters zijn verworden. Ze trekken zich niets aan van de regels rond de offers en eisen meer dan hun deel.
Niet Eli. Maar Eli is wel de vader van die foute priesters, en krijgt ze niet in het gareel.
In die omgeving groeit Samuël op. Samuël, verwekt bij een vrouw die jarenlang onvruchtbaar was, Hanna. Ze had een lieve man. Hij vond het niet erg, dat ze onvruchtbaar was. Hij hield gewoon van haar.
Het feit dat hij bij een andere vrouw wel kinderen had, hielp misschien ook.
Die andere vrouw treitert Hanna. Jij kunt geen kinderen krijgen, ik wel.
Tot zover het waanidee dat het allemaal zoveel beter zou gaan als vrouwen aan de macht zouden komen.
Maar wat mij het meeste opvalt in de eerste drie hoofdstukken van Samuël, is het lied dat Hanna zingt. Het komt op mij over als een tegenhanger van het Magnificat van Maria in het Nieuwe Testament. Natuurlijk is het omgekeerd: het Magnificat van Maria lijkt gemodelleerd naar het lied van Hanna in Samuël.
Fier staat ze daar, Hanna, de vrouw die altijd verdrietig was omdat ze geen kind kon krijgen. Maar nu, nu ze zwanger is, neemt ze wraak op de vrouw die haar treiterde: "zelfs een onvruchtbare baart er zeven, maar wie rijk was aan kinderen, verwelkt." Daar kan haar medevrouw het mee doen.
Maar het gaat Hanna niet alleen om de medevrouw, ze komt in opstand tegen de status quo. Ze lijkt te voorzien, dat het leven anders gaat worden in de jaren die komen.
Nooit geweten, dat het Magnificat van Maria zo'n mooie voorganger had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten