Mooi, in Nehemia 8 wordt de wet van Mozes voorgelezen. Ezra begint. En hij legt het de menigte op zo'n manier uit, dat ze het allemaal begrijpen. Ezra staat op een verhoging. Na Ezra lezen talloze andere mannen voor en leggen de wet uit. En dan komt het: Nehemia, Ezra en de mannen die bij hen staan zeggen tegen het volk: vandaag is geen rouw, vandaag mag je niet huilen. Want het hele volk is gaan huilen, zo ontroerd is het, dat nu de gehele wet niet alleen wordt voorgelezen, maar ook nog uitgelegd. Maar nee, huilen mag dus niet. Er moet feest gevierd worden, dat is nu belangrijk. Dat begrijpt het volk. Even slikken en hup, het feest kan beginnen.
Prediker zou zeggen: Er is een tijd om te wenen, en er is een tijd om te lachen.
En omgekeerd natuurlijk.
Want op de vierentwintigste dag van de maand wordt er boete gedaan. Iedereen komt 'biechten'. En de mannen van Ezra en Nehemia nemen de biecht af. En lezen weer voor uit het boek der wet. En herinneren het volk aan alles wat er gebeurd is, sinds God Abram Abraham ging noemen. De hele rij komt weer langs. En wat ook telkens weer duidelijk wordt: Gods grote barmhartigheid. Telkens weer verlaat het volk God, telkens weer straft God het volk daarvoor, telkens weer komt het volk terug bij God, en telkens weer vergeeft God.
De wolkkolom en de vuurzuil worden weer vermeld, waarmee God Mozes en zijn volk door de woestijn leidde.
Maar toch, wat ik vergeten was, maar het volk uiteraard niet: het volk is nog niet helemaal bevrijd. Ze zuchten nog onder het juk van een vreemde koning. En daarom wordt besloten dat er een oorkonde inzake de onderhouding der wet zal komen. Geen mannen die trouwen met de dochters uit andere volkeren, geen vrouwen die trouwen met de zonen uit andere volkeren. En er zal geofferd worden. Alles in een poging God weer aan hun kant te krijgen.
En eindelijk weer helemaal vrij te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten