De vreugde der wet 2

In 2 Kronieken 28 lezen we over Achabs goddeloze gedrag. En waar dat op uitloopt.
Zijn zoon Jehizkia (ook wel Hizkia genoemd) gaat het helemaal anders doen.
Hij opent de poorten van de Tempel, roept de priesters en Levieten bijeen en beveelt hen de tempel te reinigen. De mannen tonen zich bereid. Ze worden genoemd met name, om aan te geven hoe belangrijk het was dat ze dit deden: Mahat, Joël, Kis, Azarja ... met daarbij vermeld de namen van hun vaders en de stammen waaruit ze voortkomen.
Het kost ze zestien dagen, en dan is het gelukt. De priesters maken binnen schoon, de Levieten buiten. Ze brengen verslag uit bij de koning.
Op de zeventiende dag gaat de koning met zijn oversten naar de Tempel. Er worden offers gebracht.
Bij een feest hoort muziek, ook in de Bijbel. Dus worden de Levieten bij de Tempel opgesteld, met muziekinstrumenten, cimbalen, harpen en citers, 'de instrumenten van David,' zoals de Bijbel zegt. De priesters komen erbij, met trompetten.
En op het moment dat het eerste brandoffer wordt gebracht, wordt een lied aangeheven, klinkt er trompetgeschal en de 'instrumenten van David'. De gemeente buigt, de gemeente zingt mee, de priesters blijven op de trompetten blazen - net zolang totdat het eerste brandoffer is voltooid. En dan staat er iets interessants in 28:34:

Er waren echter te weinig priesters, zodat zij niet al de brandoffers de huid konden aftrekken, maar hun broeders, de Levieten, hielpen hen ... Want de Levieten hadden met hun heiliging meer ernst gemaakt dan de priesters.

Hoe kan dat? Moesten de priesters meer handelingen verrichten? Waren de Levieten geloviger? Dat lees ik niet.

Het einde van II Kronieken 28 is ook mooi:

Jehizkia en het gehele volk verheugden zich over wat God zijn volk bereid had, want onverwacht was deze zaak geschied.

De vraag blijft wel: Hoezo onverwacht?



Deze week is een 'vrije week' voor de Bijbeluitdaging 2015. Ik lees echter iedere dag toch één à twee hoofdstukken, want ik wil het ritme niet kwijtraken.