Na de bevrijding

Op het moment ben ik bezig met het boek 'Vergeet het maar' van Jos van Manen-Pieters, een streekromanschrijfster. Het speelt zich af vanaf vlak na de Tweede Wereldoorlog tot zeventien jaar later. De hoofdpersoon in het boek, Vera, zegt in de tussenliggende jaren tegen haar man: 'Hebben we dan helemaal niets geleerd van de oorlog?
'Nee,' is zijn antwoord, 'dat doen mensen nooit.'

Dat gevoel kreeg ik vanavond ook, toen ik het begin van Nehemia las. De teruggekeerde Joden zijn bezig de muur rond Jeruzalem te herbouwen. Daar nemen de buurvolkeren aanstoot aan. Ze komen kijken bij de muur en roepen hatelijke woorden.
En dan, dan staat er in Nehemia 4:4:

Hoor, onze God, hoe wij gehoond worden, en doe hun smaad terugkeren op hun eigen hoofd en geef hen als buit over in een land van gevangenschap. [...]

Niets geleerd in ballingschap, niet geleerd zachter tegenover de medemens te staan, zelfs al is die haatdragend.

Nou hebben ze natuurlijk ook wel gelijk: de situatie loopt flink uit de hand, en de teruggekeerde ballingen moeten op wacht staan om te voorkomen dat ze worden overvallen en dat de muur weer wordt afgebroken. Dat is natuurlijk het lastige met vooroordelen en met nare gedachten: ze lijken regelmatig terecht te zijn.