Wanneer gij zegt: Zie, wij wisten dit niet -
zal Hij, die de harten doorzoekt, het niet merken,
en Hij, die op uw ziel let, het niet weten,
en de mens naar zijn doen vergelden?
Het doet me denken aan de Duitsers die in de dorpjes rond de concentratiekampen woonden en na de oorlog zeiden: Wir haben es nicht gewusst. En iedere keer weer vraag ik me af: wat zou ik hebben gezegd? Mezelf kennende, zou ik het hebben verdrongen. Zou ik niet hebben willen weten, wat daar voor afschuwelijks gebeurde. Niet heldhaftig, nee, wel menselijk.
Dit vers in Spreuken doet de vraag bij me opkomen, hoe God het die Duitsers vergolden heeft. Hebben ze de rest van hun leven nachtmerries gehad? Kwamen iedere keer bij een bepaalde geur herinneringen bij ze op? Ik heb er nooit iets over gelezen.
En dan vers 17-18:
Als uw vijand valt, verheug u dan niet;
als hij struikelt, jubele uw hart niet,
opdat de Here het niet zie en het Hem mishage,
zodat Hij Zijn toorn van hem zou afwenden.
En meteen moet ik aan Miriam denken. Ik kan me herinneren hoe ik de eerste keer diep geschokt was, omdat zij danste toen de Egyptenaren die haar en haar volk achtervolgden allemaal verdronken. Natuurlijk, het was heerlijk, dat de Joden ontkomen waren. Maar was het nu echt nodig, dat ze daar zo over danste?
Spreuken 24:17-18 lijkt me het antwoord te geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten