In Exodus en Deuteronomium werd het uitgebreid beschreven: wat geofferd moest worden, hoe geofferd moest worden, of het een brandoffer moest zijn of een reukoffer. Het stak allemaal zeer nauw.
Maar nu, in psalm 50, zegt God: die offers zijn niet interessant. Alles is al van mij, alle dieren van het woud, al het gevogelte van de bergen.
Nee, ik vind het veel belangrijker dat je me lof toezingt. En dat je je houdt aan de beloften die je gedaan hebt.
Het doet me denken aan de farizeeër en de weduwe, een verhaal dat Jezus vertelt. Dit gaat even uit mijn hoofd:
Een farizeeër komt in de tempel. Hij klopt zich uitgebreid op de borst en vertelt God, wat hij allemaal niet heeft geofferd. En hoe hij zich keurig aan allerlei geboden houdt.
Achter hem schuifelt een weduwe naar binnen. Ze staat helemaal achter in de tempel en vraagt God haar te vergeven.
Jezus vraagt: wie is nu het meest kostbaar in Gods ogen.
En geeft even later het antwoord: de weduwe. Want zij heeft spijt van haar zonden en looft God.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten