Nou nou, vanavond in Handelingen het verhaal gelezen van Ananías en Saffira.
In de begintijd van het Christendom deelden de nieuwe gelovigen hun bezittingen met elkaar. Tenminste, dat was de bedoeling.
Maar er was een nieuwe gelovige, die weliswaar zijn bezit verkocht, maar er toch nog een stuk zelf van hield. En loog, toen hij zei, dat hij alles had verkocht.
Vermoedelijk is Petrus bozer over die leugen dan over het houden van een stuk bezit.
Je hebt niet tegen de mens gelogen, maar tegen God, zegt hij tegen Ananías. En die - die valt ter plekke dood neer.
Gelukkig zijn er flinke, stevige jonge mannen, die de dode niet alleen afleggen, maar ook meteen begraven. Foutje: zijn familie wordt niet ingelicht.
Dus komt de vrouw van Ananías, Saffira, na drie uur maar eens kijken waar haar man is. Petrus vertelt het haar niet meteen, maar probeert eerst eens te weten te komen of ze wel weet van de leugen van haar man. En ja hoor, Saffira liegt even vrolijk.
En krijgt dezelfde straf: dood.
De jonge mannen kunnen haar meteen begraven.
Kennelijk is dit bedoeld om de leden van de nieuwe gemeente bang te maken en ze aan te sporen alles te verkopen en niets achter te houden.
Ik zie het eerder als een waarschuwing om niets te maken te willen hebben met een sekte die zo omgaat met haar leden. Niets verkopen, en het lekker allemaal zelf houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten