Ik merk, dat ik minder goed lees, sinds ik mijn blog niet meer bijhoud. Wat ik lees vervluchtigt meer. Dus, zere arm of niet, een blog moet maar even kunnen.
Inmiddels ben ik bezig met de Klaagliederen. Afkomstig van Jeremia, denkt men. En vanuit verschillende perspectieven geschreven. Dat maakt niet uit. Er is een grote overeenkomst: leed, onnoemelijk leed. En ongeloof. Dat die God, in wie ze niet echt meer geloofden, hen in de steek had gelaten. Omdat ze niet deden wat Hij wilde. Omdat ze feitelijk Zijn bestaan ontkenden.
Het is een hele troost, dat je af en toe toch meekrijgt, dat er genade zal komen. Dat al dit vreselijke eens zal ophouden. Dat er ooit, ooit betere dagen komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten