Ik zit op de opleiding Proza voor Kinderen bij Scriptplus. Heerlijk is dat: je mag lekker verhalen schrijven. Er zitten ook nadelen aan: je verhalen, die je zo gloedvol schreef, worden besproken. Gelukkig eerst de tops: wat vond iedereen er mooi aan? Maar dan komen de tips: wat kan er beter?
Natuurlijk, het is allemaal heel leerzaam, en het is bedoeld om het verhaal nog mooier te krijgen, maar toch ...
Vanmiddag zei een cursiste tegen mij: 'Corrie, je herhaalt teveel.' Ik had te vaak beschreven hoeveel hout er in het huis was, te vaak soep laten eten, te vaak iets gezegd over een weeshuis.
Nou ben ik best in staat me daaruit te kletsen en dat deed ik ook wel een beetje: 'Dat meisje is haar geheugen kwijt, en ze klampt zich vast aan de dingen die ze wel weet.' Het kon ons, inclusief mijzelf, niet helemaal overtuigen.
De Bijbel heeft geen moeite met herhaling. Hoe vaker iets wordt herhaald, hoe vaster het in het geheugen komt te zitten, is kennelijk de gedachte. Dus wordt in de laatste hoofdstukken van Ezechiël flink gemeten. Wordt er van poort naar poort gegaan, met telkens weer dezelfde maten.
En wordt er zowaar, net zoals in Exodus, uitgebreid gesproken over de offers die gebracht moeten worden: welke offers en wanneer.
Toch is dat soms ook prettig: opnieuw lees ik nu over het water dat onder de Tempel doorstroomt. Dat geeft voor mij een zekere heiligheid aan het water, zodat alles er extra goed zal bloeien. En dat doet het ook: er komen vruchtbomen op, "waarvan het loof niet verwelkt en de vrucht niet opraakt".
Het was in Exodus al een mooi stuk om te lezen, en nu komt het weer vaster in mijn geheugen te zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten