Isaäk

Abraham houdt zoveel van God, dat hij zelfs bereid is de enige zoon die hij met zijn wettige vrouw heeft gekregen te offeren. (Genesis 22:1-19) In dit verhaal looft God hem daarvoor.
Ik heb een ander verhaal gelezen, wat me veel meer aanstaat: de Engel komt daarin naar Abraham en zegt tegen hem: hoe haal je het in je hoofd, dat God een mensenoffer zou willen? Zo is jouw God niet.
Een tegenstelling met de andere religies in de regio.
Wat ik ook zo mooi aan dit verhaal vind: Abraham wordt opgeroepen zelf na te denken. Als iemand zoveel van je vraagt, mag dat wel? Zelfs al is het je God?
Mooie vragen.
Ik vind het ook zo mooi, en zo hartverscheurend, dat Isaäk zo vol vertrouwen in zijn vader is. 'Waar is het lam als brandoffer?' Terwijl hij het 'lam' zal zijn. Dat naar de slachtbank wordt geleid.
Waar hebben we dat eerder gehoord??

Isaäk wordt ouder en zijn vader besluit dat hij een vrouw nodig heeft. En niet zo maar een vrouw. Nee, een vrouw uit zijn eigen volk. Dus wordt in Genesis 24 een knecht er op uit gestuurd om in zijn oude land een vrouw voor hem te zoeken. De knecht vindt die vrouw: de kleindochter van de broer van Abraham, een achternicht dus van Isaäk. Ze hoeft niet mee, dat heeft Abraham duidelijk gezegd: 'Indien echter die vrouw u niet wil volgen, zult gij van deze eed aan mij ontslagen zijn'. Fijn, zelfbeschikkingsrecht.
Hoewel...
Verderop in Genesis 24, 51, zeggen de broer en de vader van Rebekka: 'Zie, daar is Rebekka, neem haar en ga heen, opdat zij de vrouw wordt van de zoon van uw heer, zoals de Here gesproken heeft.'
Niets in te brengen dus, denk ik verslagen.
Maar gelukkig, als de knecht de volgende dag meteen naar huis wil, en de broer en moeder van Rebekka haar nog een paar dagen bij zich willen houden, besluiten ze zowaar het aan het meisje zelf te vragen. En zij wil meteen met de knecht mee.
Vraag blijft natuurlijk: wat stelt ze zich ervan voor? Nog meer mooie juwelen? Ontsnappen aan vader en broer, die altijd voor haar beslissen? De wens naar een gezin?
Kijk, dat staat er niet bij.

En dan, dan komt voor mij de mooiste zin uit Genesis 24: 'Zo vond Isaäk troost na de dood van zijn moeder.'
Ik moet er altijd weer van huilen.